لو رفتن کار نمایشی ناسا در ماموریت سفر به ماه، عکس - وبلاگ بهابادی

به گزارش وبلاگ بهابادی، زومیت نوشت: بازبینی اسناد بایگانی برنامه آپولو نشان می دهد که کوشش های ناسا برای محافظت از زمین دربرابر آلودگی احتمالی میکروب های قمری، بیشتر جنبه نمایشی داشت.

وقتی فضانوردان آپولو 11 در ژوئیه 1969 به ماه رفتند، ناسا نگران امنیت آن ها درطول این پرواز پیچیده بود. سازمان فضایی آمریکا بعلاوه نگران بود که مسافران ماه چه چیزهایی را با خود به زمین بازمی گردانند.

سال ها قبل از آپولو 11، این نگرانی وجود داشت که ماه ممکن است جاندارانی میکروسکوپی را در خود جای داده باشد. چه می گردد اگر این میکروب ها از سفر برگشت فضانوردان جان سالم به در ببرند و تب قمری را روی زمین ایجاد نمایند؟ برای کنترل این احتمال، ناسا برنامه ریزی کرد تا فضانوردان، ابزارها، نمونه ها و وسایل نقلیه ای را که با مواد قمری درتماس بودند، قرنطینه کند.

داگومار دگروت، مورخ محیط زیست در دانشگاه جورج تاون، در مقاله ای که ماه جاری در نشریه تاریخ علم Isis منتشر شد، نشان داده است که کوشش های ناسا برای حفاظت از سیاره درجریان برنامه آپولو ناکافی بود. دکتر دگروت در مطالعه خود نتیجه می گیرد که پروتکل قرنطینه موفقیت آمیز به نظر می رسید، صرفا بدین علت که به آن نیازی نبود.

پژوهش دکتر دگروت بعلاوه نشان می دهد که مقام های ناسا اطلاع داشتند که میکروب های احتمالی ماه می توانند تهدیدی وجودی (با احتمال کم) باشند و قرنطینه قمری آن ها درصورت وجود چنین تهدیدی، زمین را ایمن نگه نمی دارد. بااین حال آن ها در توانایی شان برای خنثی کردن این تهدید اغراق کردند.

مطالعه اخیر ادعا می نماید که روایتش از برنامه آپولو، نمونه ای از تمایل پروژه های علمی به کم اهمیت جلوه دادن خطرات وجودی (که بعید و مقابله با آن ها سخت است)، به نفع تمرکز بر مسائل کوچک تر و محتمل تر است. این مطالعه بعلاوه همزمان با آمادگی ناسا و دیگر آژانس های فضایی برای جمع آوری نمونه ها از مریخ و سایر دنیا های منظومه شمسی برای مطالعه روی زمین، درس های مفیدی ارائه می دهد.

در دهه 1960، هیچ کس نمی دانست که آیا ماه دارای حیات است یا خیر. اما دانشمندان آنقدر نگران بودند که آموزشگاه ملی علوم آمریکا، کنفرانسی سطح بالا را در سال 1964 برای بحث در خصوص انتشار آلودگی ماه روی زمین برگزار کرد. دکتر دگروت گفت: آن ها توافق کردند که خطر واقعی است و عواقب آن می تواند عمیق باشد.

افسران کنترل قرنطینه، اولین جعبه های نمونه آپولو 11 را به آزمایشگاه دریافت قمری تحویل می دهند.

دانشمندان بعلاوه توافق کردند که قرنطینه برای هرچیز بازگشتی از ماه، هم ضروری و هم بی فایده است؛ زیرا انسان ها احتمالا در مهار تهدید میکروسکوپی ناکام خواهند ماند. برترین کاری که زمینی ها می توانستند انجام دهند، این بود که سرعت انتشار میکروب ها را تا زمان دستیابی دانشمندان به راه چاره، کاهش دهند.

با وجود این نتایج، ناسا به طور علنی گفت که می تواند از سیاره محافظت کند و بدین منظور، ده ها میلیون دلار برای ساخت یک مرکز قرنطینه پیچیده به نام آزمایشگاه دریافت قمری هزینه کرد. به گفته دکتر دگروت، با وجود تمام این پیچیدگی های زیبا، اشتباهاتی واقعا ساده و بنیادین وجود داشت.

مقام های ناسا به خوبی می دانستند که آزمایشگاهشان بی نقص نیست. براساس یافته های پژوهش دکتر گروت، درجریان تحقیقات و آزمایش ها در این آزمایشگاه، گلاو باکس ها و اتوکلاوهای استریل نماینده دچار ترک خوردگی، نشتی و سرریز شده بودند. بعلاوه در هفته های پس از بازگشت خدمه آپولو 11، 24 کارگر درمعرض مواد قمری قرار گرفتند؛ درحالی که زیرساخت های تاسیسات قرار بود از آن ها محافظت کند. به گفته دکتر گروت، این شکست ها در مهار آلودگی احتمالی، تا حد زیادی از عموم پنهان ماند.

رویه های اضطراری برای آزمایشگاه نیز مانند اقداماتی که درصورت آتش سوزی یا مسائل پزشکی باید انجام می شد، نیازمند زیرپاگذاشتن قرنطینه بود. جردن بیم، مورخ علم در دانشگاه شیکاگو که در پژوهش اخیر مشارکت نداشت، می گوید اقدامات ناسا نمونه ای از نمایش حفاظت از سیاره از آب عایدی.

بازگشت فضانوردان آپولو 11 به زمین نیز سیاره را درمعرض خطر قرار می داد. به عنوان مثال، وسیله نقلیه آن ها طوری طراحی شده بود تا هوای خود را در محیط زمین تخلیه کند؛ بدین صورت که پس از فرود آبی، فضانوردان باید دریچه فضاپیما را در اقیانوس باز می کردند.

در یادداشتی در سال 1965، یکی از مقام های ناسا گفت که آژانس از نظر اخلاقی موظف است از آلودگی احتمالی جلوگیری کند؛ حتی اگر این کار به معنای تغییر وزن، هزینه یا برنامه ماموریت باشد. اما چهار سال بعد در بازگشت به زمین، فضاپیما هوای خود را تخلیه و فضای داخلی کپسول با اقیانوس آرام تماس برقرار کرد.

جان رامل، کارمند ناسا که دو دوره به عنوان افسر حفاظت سیاره ای در این سازمان خدمت کرد، می گوید: اگر موجودات قمری که از توانایی تولیدمثل در اقیانوس زمین برخوردار بودند، وجود می داشتند، ما به دردسر بزرگی می افتادیم.

فضانوردان آپولو 11 در کپسول خود منتظر تیم بازیابی هستند.

احتمال وجود چنین موجوداتی بسیار اندک برآورد می شد؛ اما عواقب درصورت وجودشان بسیار زیاد بود و برنامه آپولو این خطر را از طرف سیاره زمین پذیرفت. بااین حال پژوهش های تازه ناسا نشان می دهد که دهانه های همواره سایه دار قطب جنوب قمری می توانند میزبان حیات میکروبی باشند. با توجه به آنکه انسان قرار است تا خاتمه دهه جاری به ماه بازگردد و در قطب جنوب آن فرود آید، خطر تماس با میکروب های فرازمینی احتمالی به وضوح جدی تر از قبل خواهد بود.

دکتر دگروت می گوید تمایل به کم اهمیت جلوه دادن خطرات وجودی و درعوض اولویت دادن به تهدیدهای احتمالی با پیامد کمتر، در زمینه هایی مانند تغییرات اقلیمی، سلاح های هسته ای و هوش مصنوعی نیز خود را نشان می دهد.

در برنامه آپولو، مقام ها نه تنها خطرات را کم اهمیت جلوه دادند، بلکه در خصوصشان شفاف نیز نبودند. دکتر بیم، قرنطینه ناکافی 50 سال پیش را شکستی می داند که درس هایی برای امروز دارد. از آنجا که ناسا درحال آماده شدن برای بازگرداندن نمونه از مریخ در دهه 2030 است، درک اینکه آن موقع چه اقداماتی موثر نبود، اهمیت دارد؛ به ویژه آنکه سیاره سرخ مکانی مناسب تر از ماه برای میزبانی از حیات است.

5858