آیا سازه های بتنی می توانند خود را ترمیم نمایند؟ ، چاپ سه بعدی سازه بتنی با حسگری عجیب - وبلاگ بهابادی

به گزارش وبلاگ بهابادی، محققان دانشگاه کمبریج با چاپگر سه بعدی یک سازه بتنی ساختند که دارای حسگرهایی برای پایش خود است.

به گزارش وبلاگ بهابادی و به نقل از نیواطلس، دانشگاه کمبریج در همکاری با صنعت خصوصی، در صنعت چاپ سه بعدی یک گام به پیش رفته است. این دانشگاه شرف یک ساعت، یک سازه بتنی به روش چاپ سه بعدی ساخته که دارای حسگرهایی برای پایش خود و بعلاوه امکان ترمیم خود در آینده است.

اگر موضوعی وجود داشته باشد که کمتر به درد مهمانی های شام بخورد، مسائل مربوط به مهندسی عمران است. این ها آن قدر بدیهی تلقی می شوند که ممکن است نامرئی باشند، مگر اینکه چیزی دیدنی مثل پل معلق یا چیزی آزاردهنده مثل یک جاده خراب باشد.

هر چقدر هم که پیش پا افتاده به نظر برسند، محصول یک طراحی مهندسی بسیار پیچیده و جدی هستند و کارهایی بسیار واقعی و حیاتی انجام می دهند که بسیاری از مردم تا وقتی جاده ای در برابرشان نشست نکند یا با یک پل فروریخته روبرو نشوند، متوجهش نمی شوند. یکی از این ها چیزی است که به آن دیوار راهنمایی یا سردیواره گفته می گردد، که یک سازه نگهدارنده با سوراخی در آن است که در دهانه یک زهکش یا کالورت قرار می گیرد. هدف آن جلوگیری از جاری شدن آب در اطراف است. علاوه بر این، می تواند پشتیبانی ساختاری برای پل ها و جاده های متصل و بعلاوه کنترل جریان آب باشد.

کالورت ابزاری قدیمی در مهندسی عمران است، اما کمبریج با ساختن آن در محل با استفاده از یک بازوی چاپگر سه بعدی روباتیک در یک ساعت، کار تازه ای انجام داده است. چیزی که تازه است این است که هنگام چاپ سردیواره، یک واحد لیدار (یکی از فناوری های سنجش از راه دور که با تاباندن لیزر به هدف و تجزیه و تحلیل نور بازتاب شده، فاصله را میزان می گیرد) اسکن های دقیقی از سازه انجام داد و یک دوقلوی مجازی دیجیتالی ساخت که می توان با شیء واقعی مقایسه کرد. بعلاوه، حسگرهای بی سیم در بتن مرطوب برای انتقال داده ها در خصوص دما، فشار، رطوبت، مقاومت الکتریکی و پتانسیل الکتروشیمیایی قرار گرفتند.

هدف این آزمایش به رهبری پروفسور ابیر الطباء از گروه مهندسی دانشگاه کمبریج، استفاده از حسگرها و مدل سازی دیجیتال برای ارزیابی پایدار ساختار چاپ سه بعدی است که برای صنعت مجذوب کننده ترش می نماید. علاوه بر ایجاد چیزی مقرون به صرفه تر از سازه های معمولی که سریع تر ساخته می شوند، هدف، آزمایش قابلیت اطمینان، استحکام، دقت و طول عمر حسگرها و شاید روزی، ترکیب یک بتن خود ترمیم شونده است که به وسیله تیم توسعه می یابد.